Geen Keiland dit jaar…

Al sinds het begin gaan we naar Keiland. 2008, de eerste keer. We vergaten onze tentstokken en als je op een eiland bivakkeert rijd je niet even terug naar huis om de stokken te halen. De buurvrouw thuis gebeld, naar de zolder gestuurd om te kijken of de zak met stokken daar was blijven liggen. Een bevriende postbode gevraagd wat het kost zo’n pakket te versturen en de vraag of hij dat wilde regelen. De volgende dag voor 6,50 euro hadden we de stokken. Bezorgd bij de dominee van het eiland. Maar ja die nacht? Kamperen in de kerktent met ons gezinnetje, een hele ervaring. Half in de open lucht sterren kijken met jongens van 6 en 8, is een feestje.

Hoe komen we een jaar door zonder keiland? Kamperen met vrienden, nieuwe mensen ontmoeten die omdat ze ook voor keiland kiezen ergens iets met je gemeen hebben. Gedeelde passie voor geloven en zoeken, voor creativiteit, voor spiritualiteit, voor de Keilandhug, voor Taizé, voor Iona, voor kamperen, voor ontmoeten en samen eten. Onze kinderen zijn keigave keiland-kinderen die hun vrienden deels van keiland kennen en het hele jaar door appen, snappen met elkaar. Het idee dat je elkaar deze zomer niet zal zien…

En dan is het meivakantie. Er wordt een tent opgezet in onze iet wat grote tuin. Gezellig. Irenes vriendinnetje mag komen slapen. In coronatijd hebben onze kinderen allemaal een vast maatje met wie ze mogen ‘zijn’. En ja, Irenes vriendinnetje is ook een Keilander. En samen slapen ze in de tent en de volgende morgen stappen ze uit de tent en wat ziet mijn oog… keiland-t-shirts als pyjama gebruikt. Kamperen is voor hen zo vervlochten met Keiland.

En inderdaad we zingen geregeld een keilandliedje, spelen de muziek ervan in onlinevieringen in onze gemeente. En als ik een Taizéliedje luister wordt er af en toe geglimlacht of uit volle borst meegezongen: ‘In manus tuas pater’… toch Keilandgevoel, in kleine momentjes in en om het huis. Renske laten we een paar grote ballen oppompen en doen we met haar een workshop balans. Kunnen we wel gebruiken in deze periode van onbalans. Misschien nog de ochtenddans na het ontbijt en dan is de keilandervaring compleet.

Peter Breure