Groene genade!

 

Genade, ik gebruik dat woord niet vaak. Alhoewel, er was een tijd dat ik het woord wél regelmatig uitriep. Ik ging vroeger logeren bij mijn pake en beppe in Friesland. Als mijn pake terug kwam van zijn werk, verstopte ik zijn pantoffels door ze achter het orgel te gooien. Altijd hetzelfde plekje, maar mijn pake had zogenaamd geen idee waar de pantoffels konden zijn. Wel had hij altijd door dat ik verantwoordelijk was voor de mysterieuze verdwijning en het startschot voor een flinke stoeipartij was gegeven. Als hij me eenmaal in de greep had, begon het kietelen tot ik het echt niet meer hield. Lang daarvoor werd door mijn toeschouwende beppe al: ‘Genade, genade, genade!’ geroepen. Ik probeerde het natuurlijk zo lang mogelijk vol te houden, maar uiteindelijk moest ik dan toch toegeven en riep ik ook uit: ‘Genade!!’. En gelukkig, die genade kwam. Altijd. Al moest ik dan wel  lachend toe geven dat de pantoffels weer achter het orgel lagen.

Keiland 2020, we zouden ons een week lang laten kietelen door het thema Groene genade. Ik was erg benieuwd wat het thema bij de Keilanders los zou maken. Wat voor inspiratie zou het opleveren? Wat zouden de workshopleiders er mee gaan doen? Hoe zou de vieringentent er dit jaar uit zien? Welke gesprekken zouden we hebben met elkaar? Ik was ook benieuwd of we misschien met elkaar groene genade zouden uitschreeuwen. En of me dat ook ruimte zou geven.

Ik denk dat ik behoefte zou hebben aan die ruimte want, laat ik eerlijk zijn, de afgelopen jaren voel ik de noodzaak om te vergroenen best wel eens op me drukken. In een samenleving die soms zo versteend is, is het wel eens moeilijk om te hopen dat het groen weer zal opschieten. Kunnen we wel weer onderdeel worden van de natuur waar we ons zo lang boven hebben geplaatst? En wat vraagt dat van mij? En welke verwachting mag ik hebben van een ander?

Deze coronatijd heeft een overduidelijke schaduwzijde, maar het legt bij veel mensen ook bloot wat echt belangrijk is in het leven. Je hoort veel stemmen op gaan van mensen die zeggen dat het anders moet. Je ziet hoopvolle berichten die laten zien dat het ook anders kan. Ik denk dat er deze zomer, ondanks dat er geen Keiland is, veel mensen zullen fluisteren, dromen, schilderen, dichten, schreeuwen en zingen over groene genade. En ik geloof net als vroeger bij mijn pake, dat die genade komt. Keilanders, ik wens jullie een  groene zomer!

Groetjes Willem